Կարեն Թումանյան

  Ապապետականացումը և սեփականաշնորհումը միևնույն 

իմաստը չունեն, թեպետ սերտորեն միմյանց հետ կապված են:

  Ապապետականացումը ենթադրում է պետական մենաշնորհի

վերացման գործընթաց, ոչ թե օլիգարխների ձեռքերում 

նորմասնավոր  մենաշնորհի ձևավորում: 

   Սեփականաշնորհումը ինքնստինքյան չի կարող երաշխավորել

առաջընթացը տնտեսության մեջ: Այն միայն տնտեսության 

ոլորտում ուժեղացնում է մրցունակությունը, որն իր մեջ ներառում

է մասնավորև պետական սեփականության համակցություն : 

  Խառը տնտեսության ապակենտրոնացումը, պետության

ազատագրումը տնտեսական կառավարման գործառույթներից ոչ 

միայն Հայաստանում, այլ նաև ԱՊՀ այլերկրներում,անցել 

է սեփականաշնորհման համապատասխան օրենքները, որոնք

դեմ ենեղել Սահմանադրությանը: Սակայն այս փաստը չի 

խանգարում, որամեն ինչ լինի այնպես ինչպես նախկինում է եղել,

բայց եթե, հանկարծ, ինչ- որ մեկը կհամարձակվի խոսել

սեփականաշնորհման մասին, իշխանությունները միանգամից 

կհայտարարեն,որ այն հակասահմանադրական է: Սակայն 

իրավական կողմնորոշում ըպահանջում է տերմինի կոնկրետացում:

     Բռնագրավումը հարկադիր սահմանափակումն է պետության

կողմիցանհատի կամ այլ սեփականատերի՝ տնօրինելու, օգտվելու,

կիրառելու սեփականությունը: Սեփականության հարկադիր օտարումը 

դիտվում է որպես սահմանափակման մասնավոր դեպք:

   Մնում է մի չպարզաբանված հարց կապված օրինական և

անօրինական բռնագրավման հետ, չէ որ այն շատ կարևոր 

էպետական ֆինանսական քաղաքականության շրջանակներում, 

քանիոր որքան փոքր է ռիսկը ներդրման ժամանակ, այդքան մեծ

 է նրանցհոսքը այլ հավասար պայմաններում:

   Ռիսկերի փոքրացման համար պետք է ընդունել ավելի կոպիտօրենքներ՝

նման բռնագրավման ոլորտում միջազգայինօրենսդրությանը: