Ցուցադրության հիմնական պրոֆիլն այլ էր` միկրոէլեկտրոնիկա եւ սարքաշինություն, սակայն էլեկտրոլիզի սարքավորումը նկատեցինք պատահաբար. նատրիումի հիպոքլորիդ ժամանակին արտադրում էր «Նաիրիտը»: Հիմա կհետաքրքրվի՞ արդյոք: Նրան ավելի շատ խորհուրդ ենք տալիս իդեալիզմից ելնելով, քանի որ առանձին վերցրած արտադրական ցիկլը ընդհանուր լեթարգիայից  չես արթնացնի: Մեծ քիմիան մաքսիմալիստաիան է. ամեն ինչ կամ ոչինչ: Ճիշտ է, «Ավանգարդի» տեխնոլոգիան թույլ է տալիս ստանալ հիպոքլորիդ անմիջականորեն պարզ աղաջրից: Բայց մեկ անգամ եւս «Նաիրիտի» մասին խոսելու լրացուցիչ աթիռ ստեղծվեց:

Նատրիումի հիպոքլորիդը  սովորական «ժավելի սպիրտն է», որը վաճառքում ավելի քիչ է հայտնվում: Իհարկե, կարելի է  առարկել, որ ժավելն այլեւս մոդայի մեջ չէ, իսկ «Նաիրի՞տը»: